Film Detail Page

About Us Page

{title}

Archive Page

Article

Magazine Page

Bordered Text Block

{contentsTitle}

Chapter

Chapter List Page

Contacts Page

Cookies Page

Error 404

Error 500

Event

Events Detail Page

Event Detail Page

Events Page

{programHeader}

Events Archive Page

External Venue

{name}

User Feedback Form

Feedback Settings

Film

{localTitle}

Films Online Page

Film Strip Block

Gallery Page

General Transilations

Homepage

Image Background Block

Image Strip Block

Join Us Page

Join Us Request

{firstName} {lastName}

Kinedok in Europe

Kinedok In Schools

Kinedok Point: My Account

Kinedok Point: My Venues

Newsletter Subscriptions

{email}

Partner

{internalDes}

Person

Press Page

Privacy Page

Producers Page

Selection (Catalogue)

{shortTitle}

Terms Of Trade

Two Column Image Text Block

Two Column Text Text Tags Block

Two Column Text Video Image Block

Unavailable Locale Error

User Feedback

{userMail}

Kinedok Point: Login Page

Venue

{placeName}

Venue Detail Page

Kinedok Point: Venue Events

Venues Page

{listHeader}

Video Block

A_SILENT_STORY_MAIN STILL_Anders schoolboy_photo Anders S. Jepsen.jpg

En tavs historie

1700050518570.jpeg

image-w1280.jpg

Kék Pelikan

wishing_on_a_star_13.jpg.jpg

Wishing On a Star

byeway.png

Dál nic

pásmo.png

KineDok Heritage Shorts

FILM_STILLS_-_21-22_CHINA_-_08.jpg

21-22 China

fresh memories.png

Fresh Memories: The Look

PREZIDENTKA_still_8.jpg

PREZIDENTKA_still_1.jpg

Prezidentka

ALICE-ON-OFF_still-04.webp

ALICE-ON-OFF-main-still_01.jpg

Alice On & Off

IY4.png

59904887-3e1d-4aec-82ed-4d469ceac8c9.png

Vis.Viață

Grand-Prize_lff_film_full_lightbox.jpg

Grand-Prize.jpg

Grand Prize

balomania.jpeg

Balomania

Agent_of_Happiness_28.jpg

Agent_of_Happiness_3.jpg

A boldogság ügynöke

Ta druhá

I_m not everything I want to be - Still 1_(c)Libuše Jarcovjáková.jpeg

I_m not everything I want to be - Still 3_(c)Libuše Jarcovjáková.jpeg

Ještě nejsem, kým chci být

2346.jpg

66.jpg

66 sezón

sva2.jpg

svat.jpg

Nászutak

Képernyőkép 2025-05-01 160358.png

20250409_OWR18_Friends & Talks (KineDok)_ClaudiuPopescu (13).jpg

486782826_1062118555958729_5392337388608479016_n.jpg

485994596_1190988149694070_5201609556995011020_n.jpg

484310113_10222647684495655_9020222807661784976_n.jpg

481208432_1102399338587769_3361967643871025205_n.jpg

448250007_905931841567854_6045901636859256319_n.jpg

476559627_1025314059639179_8615041289437365029_n.jpg

474950417_952716250290131_4578529894252496597_n.jpg

kinedok24-7405943.jpg

474898575_537470252648603_1331264186473223980_n.jpg

Bride in Search_2.JPG

large_KrEU_kineDOK2.jpg

438172705_879869920840713_5011652037580176414_n.jpg

agard.jpg

Képernyőkép 2025-01-18 192851.png

472558808_584293657565989_492988550939194838_n.jpg

230221_Filmklub_03-8-1024x683.jpg

1402-416x416-4d0d51b6f2.jpg

mfdf-jihlava_20221029_2048px_stefan-berec_0525 kopie.jpg

cikk3.jpg

KineDOKworkshop_20220507-00320.jpg

cikk2.jpg

cikk.jpg

Petőfi-körtefa-4.jpg

Szabolcs-Szirony_article_full_lightbox.jpg

large_DSC_9289.jpg

Filmy spojuje nejen odkaz na sdílenou regionální historii, ale také skutečnost, že každý z nich se vztahuje k dědictví předchozích generací, ať už hmotnému či nehmotnému.

) nastoluje otázky, které se se prolínají celým pásmem: jak se v současnosti dostáváme k historii; jak se film může stát spoluviníkem zkreslování historické pravdy; co lze říci o důvěryhodnosti (filmových) archivů? Rádoby dokumentární film z nacistické éry je odhalen jako padělek: sbírka kreseb a archivních dokumentů slouží k odhalení temné pravdy.

) se zabývá stavebním dědictvím - fyzickými, hmatatelnými pozůstatky historie - a sleduje společenský život císařských hradů, které stát v socialistickém Maďarsku přebudoval, a pomíjivou paměť na minulost poté, co fyzicky zmizela z paměti těch, kteří byli jejími svědky. 

) přesouvá pozornost k nehmotnému dědictví a zkoumá dnes již zaniklé pirátské rozhlasové stanice, které kdysi vznikly na jugoslávském venkově a fungovaly jako zásadní katalyzátory lidové mobilizace.

) se vrací k tématu hmotného dědictví: rolník samouk otevírá ve svém domě na bukovinském venkově muzeum věnované místním tradicím. Dnes víme, že muzeum nepřežilo svého správce, který zemřel krátce po pádu Ceaușescova režimu. Tlaky a ambice, které přinesl nový kapitalistický řád 90. let, vedly k rychlému zániku muzea spolu s likvidací závodů, továren a filmových ateliérů, které po sobě zanechal bývalý režim.

Světy zobrazené v těchto filmech jsou dnes nedílnou součástí naší globální kulturní paměti: hluboké trauma holocaustu, často klišovité zobrazení bývalého „východního bloku“ (ve skutečnosti mnohem rozmanitějšího, než se zdálo zvenčí) a „železné opony“ (s různou mírou propustnosti v různých zemích). Ozvěny této minulosti stále pronásledují současnost, která  s ní má stále méně styčných bodů. Toto pásmo jsme sestavili na pozadí překvapivé změny globální mocenské dynamiky, která se vyznačuje rostoucí nostalgií po formách autoritářství rekonfigurovaných technologickými prostředky, stejně jako vzestupem populismu a šířením dezinformací, jež pohání tato nová éra „kapitalismu platforem“. Rádi bychom, aby tyto filmy budovaly možnou "půdu" pro naši neklidnou současnost, připomínaly nám naši individuální i kolektivní odolnost a pěstovaly naši sounáležitost se společnou evropskou historií.

Město darované / A Gifted Town (Vladimir Kressl, Czechoslovakia, 1965, 11 min)

Obyvatelé hradů / Kastélyok lakói (Judit Elek, Hungary, 1966, 28 min)

Nechť jsou naše halsy slyšeny / Nek se čuje i naš glas (Krsto Papić, Yugoslavia, 1970, 16 min)

Hribovy deníky / Letopisețul lui Hrib (Slavomir Popovici, Romania, 1974, 15 min)

The films have in common not only their reference to a shared regional history, but also the fact that each film opens a conversation around notions of heritage – understood as a material or immaterial inheritance left by previous generations.

) raises questions that echo throughout the entire program: how do we, in the present, access history; how can film become an accomplice in distorting historical truth; what is there to say about the credibility of the (film) archives? A would-be documentary from the Nazi-era is exposed as having been counterfeit: a collection of drawings and archival documents serve to restore the dark truth.

) explores built heritage—the physical, tangible remnants of history—by observing the social lives of the imperial castles repurposed by the state in socialist Hungary, and the perishable memory of the past following the physical disappearance of those who witnessed it.  

) shifts focus to intangible heritage, exploring the now-extinct pirate radio stations that once emerged in rural Yugoslavia, acting as vital catalysts for popular mobilization.

), returns to the topic of material heritage: an self-taught peasant opens a museum dedicated to local traditions in his home in rural Bukovina. Today we know that the museum did not survive its custodian, who passed away shortly after the fall of the Ceaușescu regime. The pressures and ambitions brought on by the new capitalist order of the 1990s quickly led to the museum's dissolution, alongside the destruction of the plants, factories and film studios left behind by the former regime.

Today, the worlds depicted in these films are integral to our global cultural memory: the profound trauma of the Holocaust, the often clichéd portrayal of the former “Eastern Bloc” (in reality far more diverse than appeared from the outside) and the “Iron Curtain” (with varying levels of permeability across different countries). The echoes of this past continue to haunt a present that has fewer and fewer points of convergence with it.  We have curated this program amidst the backdrop of a surprising shift in global power dynamics, marked by a growing nostalgia for forms of authoritarianism reconfigured through technological means, as well as by the rise of populism and the spread of disinformation fuelled by this new era of ‘platform capitalism’. We would like these films to be a possible

 for our troubled present, reminding us of our individual and collective resilience and nurturing our belonging to a shared European

Město darované / A Gifted Town (Vladimir Kressl, Czechoslovakia, 1965, 11 min)

Kastélyok lakói / Inhabitants of Castles

Nek se čuje i naš glas / Let Our Voices Be Heard (Krsto Papić, Yugoslavia, 1970, 16 min)

Letopisețul lui Hrib / The Journals of Hrib (Slavomir Popovici, Romania, 1974, 15 min)

Zajednički nazivnik ovih filmova nije samo njihova povezanost s regionalnom poviješću, već i činjenica da svaki od njih otvara važan razgovor o pojmu nasljeđa – bilo da je riječ o materijalnoj ili nematerijalnoj ostavštini prethodnih generacija.

), postavlja pitanje koje odjekuje kroz čitav filmski blok: kako danas pristupamo povijesti? Može li film sudjelovati u iskrivljavanju povijesne istine? I kakvo povjerenje možemo imati u (filmske) arhive? U njemu se lažni nacistički dokumentarac razotkriva kao falsifikat: zbirka crteža i arhivskih dokumenata služi za ponovno otkrivanje potisnute, mračne istine.

), bavi se materijalnim nasljeđem – opipljivim ostacima prošlosti – kroz promatranje društvenog života carskih dvoraca u Mađarskoj koje je država u socijalističkom razdoblju prenamijenila, te nestajućim sjećanjem na prošlost koje blijedi zajedno s fizičkim nestankom svjedoka toga vremena.

) Krste Papića, pomiče fokus na nematerijalno nasljeđe, istražujući danas izumrle piratske radio postaje koje su nekada djelovale u ruralnim dijelovima Jugoslavije i predstavljale važne poticaje za narodno mobiliziranje.

), vraća se temi materijalnog nasljeđa: seoski autodidakt u rumunjskoj Bukovini u vlastitom domu otvara muzej posvećen lokalnoj tradiciji. Danas znamo da muzej nije nadživio svoga osnivača, koji je preminuo nedugo nakon pada Ceaușescuova režima. Novi kapitalistički poredak devedesetih brzo je doveo do zatvaranja muzeja, zajedno s uništenjem tvornica, pogona i filmskih studija koje je ostavila bivša vlast.

Svjetovi prikazani u ovim filmovima danas su neizostavan dio naše globalne kulturne memorije: duboka trauma Holokausta, često stereotipni prikazi bivšeg "Istočnog bloka" – koji je bio znatno raznolikiji nego što se to činilo izvana – te "Željezne zavjese", čija je nepropusnost uvelike ovisila o zemlji. Odjeci te prošlosti i dalje prožimaju sadašnjost, iako je sve manje dodirnih točaka s vremenom iz kojeg dolaze. Ovaj program osmislili smo u trenutku iznenadnih promjena u globalnim odnosima moći, obilježenih rastućom nostalgijom za oblicima autoritarnosti koji su danas preoblikovani kroz tehnologiju, kao i usponom populizma i širenjem dezinformacija u eri tzv. „platformskog kapitalizma“. Nadamo se da ovi filmovi mogu poslužiti kao svojevrsno čvrsto tlo za naše nesigurno sada, podsjećajući nas na individualnu i kolektivnu otpornost, te njegujući osjećaj pripadnosti zajedničkoj europskoj povijesti.

(Vladimir Kressl, Čehoslovačka, 1965., 11 min)

Godine 1944., na Himmlerov zahtjev, snimljen je dokumentarni film pod nazivom Führer nudi grad Židovima kako bi poslužio kao dokaz navodne kvalitete života židovskog naroda zatočenog u getu Terezin. Raštrkani segmenti i snimke iz ovog filma, koji nikada nije u potpunosti rekonstruiran, duboko su utjecali na Čehoslovačku 1960-ih i ostaju predmet interesa istraživača koji pokušavaju otkriti okolnosti njegova nastanka. 1965., redatelj Vladimir Kressl odgovorio je na ovo bijedno iskrivljavanje tragedije koja se odvijala u Terezinu suprotstavljajući slike iz originalnog filma skicama života u getu koje su napravili bivši stanovnici Terezina - od kojih su mnogi kasnije ubijeni u Auschwitzu - i preklapajući ih s izvješćima koja detaljno opisuju transporte zatvorenika iz Terezina u razne logore za istrebljenje. Rezultirajući film snažno je, kompaktno djelo koje izaziva gledatelje da kritički ispitaju autentičnost slika koje su nam prenesene iz prethodnih povijesnih razdoblja.

Kako prošlost živi unutar kostiju zgrada koje su odoljele burnoj povijesti? A što najmlađi stanovnici sadašnjosti znaju o svjetovima koji su još uvijek skriveni unutar zidina dvoraca koje Judit Elek tako pažljivo promatra u svom filmu? Izvanredna značajka ovog filma je fluidno kretanje kamere dok klizi kroz nekoliko dvoraca carske Mađarske, koje je socijalistička Mađarska prenamijenila u funkcionalne prostore - poput doma za starije i nemoćne, umjetničke rezidencije i sirotišta. Dok novi režim još uvijek tolerira neke od njihovih bivših vlasnika, u drugima sada žive potpuno novi stanovnici, poput djece koju je država odgojila i hranila novim verzijama službene povijesti. Podjednako upečatljiv ovdje je i filmski osjećaj za diskreciju: Elek nikada ne nameće svoje subjekte, niti nastoji pojednostaviti složenost njihovog iskustva.

(Krsto Papić, Jugoslavija, 1970., 16 min)


Središnje vlasti označavale su emisije ovih radijskih postaja kao „štetne” i redovito poduzimale mjere kako bi spriječile da njihovi glasovi „onečiste” strogo kontrolirani radio prostor ruralne Jugoslavije. Ipak, oni koji su stajali iza tih neovisnih stanica nisu posustajali. Ovisno o perspektivi, njihovo se djelovanje može opisati na različite načine: za socijalističku državu, to su bile piratske postaje – neregulirane i zato nepoželjne; za njihove brojne slušatelje, koji su ponekad i sami sudjelovali u stvaranju programa, one su predstavljale oblik radija zajednice, s nizom funkcija – od društvene i političke kritike, preko edukacije, do promicanja kulturnog sudjelovanja. Ovaj duhoviti dokumentarac skladno prelazi iz društvenog komentara (ponekad izraženog i u stihovima!), u lekcije njemačkog jezika za buduće gastarbajtere, pa do živih glazbenih izvedbi. Film nas podsjeća na našu sposobnost da se odupremo sistemskim pritiscima –  kao pojedinci i kao zajednice.

Dnevnici iz Hriba / The Journals of Hrib 

(Slavomir Popovici, Rumunjska, 1974., 15 min)

U trenutku kada je Slavomir Popovici snimao ovaj dokumentarac, protagonist filma već je bio poznat po muzeju povijesti i narodne umjetnosti koji je osnovao u vlastitoj kući u selu Arbore u rumunjskoj Bukovini. Hrib, autodidakt i seljak, ali i osebujna i kozmopolitska figura, zanimao se i za život svoje seoske zajednice i za ljude širom svijeta. Njegov je muzej svake godine privlačio tisuće posjetitelja. Film prati zapise iz Hribova dnevnika koji je vodio četiri desetljeća, posebno one u kojima se otkriva kao rječit i susretljiv pripovjedač – svojevrsni „prevoditelj” između tradicionalne seoske kulture, ilustrirane prizorima s fresaka manastira u Arboreu, i suvremenog, političkog, djelomično kozmopolitskog svijeta, predstavljenog arhivskim snimkama iz raznih dijelova svijeta. Ovo stalno kretanje između „ovdje” i „tamo” donosi duhovite i dojmljive usporedbe između kategorija seoske mudrosti i izazova suvremenog društva.

Ez a négy, az 1960-as és az 1970-es években készült rövidfilm betekintést nyújt a régió közelmúltjába, és segít megértenünk a minket

összekötő közös kulturális örökséget, hiszen a bennük bemutatott valóságok – a holokauszt, a kelet-európai kommunizmus – kollektív

emlékezetünk máig ható, integráns részei.

Programul include patru filme de scurtmetraj produse în anii ‘60-‘70 în patru țări partenere în programul KineDok. Privim înapoi spre trecutul acestor țări, documentat în arhivele de film. Nu doar istoria regională comună la care fac referire unește aceste filme, ci și faptul că fiecare film deschide o discuție în jurul noțiunii de „patrimoniu”, în sensul de moștenire materială sau imaterială primită de la generațiile anterioare.

Primul film („Un oraș donat”) lansează întrebări ce reverberează asupra întregului program: accesul prezentului la istorie, complicitatea filmului la obturarea adevărului istoric, credibilitatea arhivei. Un film nazist e denunțat ca fals. Nu imaginea pretins documentară, ci desenul și documentul de arhivă restabilesc adevărul.

Al doilea film („Locuitori ai castelelor Ungariei”) explorează patrimoniul construit: urmele fizice ale istoriei – castelele Ungariei – și memoria perisabilă a trecutului odată cu dispariția fizică a martorilor săi.

Cel de-al treilea film („Lăsați să ni se audă vocile!”)

documentează o formă de patrimoniu intangibil: un tip de contexte de producție media acum dispărute, anume fenomentul stațiilor de radio independente apărute în Iugoslavia rurală, ca forme locale de mobilizare populară.

Ultimul film al programului („Letopisețul lui Hrib”) readuce în atenție patrimoniul material: un muzeograf amator din România și-a transformat casa în muzeu al tradițiilor locale. Privind dincolo de film, aflăm că muzeul nu a supraviețuit morții custodelui său, survenită curând după căderea regimului Ceaușescu. Presiunile și aspirațiile hrănite de noua ordine capitalistă au distrus muzeul, așa cum au permis și distrugerea fabricilor și a studiourilor de film rămase în urma fostului regim.

Lumea documentată de aceste filme a rămas înscrisă în memoria culturală globală: trauma definitorie a Holocaustului, un „Bloc Estic” mai divers decât a fost perceput din exterior, o „Cortină de Fier” diferit permeabilă de la o țară la alta. Umbrele acestei lumi bântuie încă un prezent care are tot mai puține puncte de convergență cu trecutul.

Alcătuim acest program pe fondul unei reformări surprinzătoare a dinamicilor de putere la nivel global, a nostalgiei crescute pentru forme de autoritarism reconfigurate pe filieră tehnologică, a proliferării populismelor și dezinformării pe platformele de comunicare. Ne dorim ca programul să funcționeze ca o 

 în prezentul nostru tulburat, amintindu-ne de reziliența care a făcut posibilă supraviețuirea acestei regiuni și hrănindu-ne sentimentul de apartenență la istoria comună a Europei.

de Vladimir Kressl, Cehoslovacia, 1965, 11 min.

În 1944, la comanda lui Himmler, un pretins documentar – cu titlul „Führerul oferă evreilor un oraș” – e filmat pentru a proba calitatea vieții evreilor închiși la Terezin. Segmentele disparate identificate din conținutul acestui film (niciodată reconstituit în totalitate) au cutremurat Cehoslovacia anilor ‘60 și continuă să fie examinate de cercetători pentru a-i înțelege circumstanțele de producție. 

La momentul descoperirii filmului, regizorul Vladimir Kressl răspunde acestei abjecte dramatizări a unei tragedii în desfășurare juxtapunând imaginile filmate cu schițe ale vieții în ghetou realizate de foști prizonieri ai Terezinului, uciși la Auschwitz, și cu fragmente din rapoartele transporturilor dinspre Terezin spre diferite lagăre de exterminare. Rezultă un film concis și cutremurător, care ne îndeamnă să chestionam valoarea de adevăr a imaginilor care vin către noi dinspre alte epoci istorice.

(Kastélyok lakói / Inhabitants of Castles)

Cum supraviețuiește trecutul în măruntaiele clădirilor ce traversează istoria? Și ce știu tinerii locuitori ai prezentului despre acest trecut cuibărit în pereții castelelor survolate de acest documentar sensibil la poezia spațiului? Un punct forte al filmului e alunecarea coregrafiată a camerei prin geografia mai multor castele ale Ungariei imperiale, transformate de Ungaria socialistă în spații funcționale (azil de bătrâni, rezidență artistică, școală) și populate cu mai multe categorii de locuitori: de la ultimii proprietari ai unui castel, relicve tolerate de noul regim, până la copiii aflați în îngrijirea statului, hrăniți la masa comună a istoriei oficiale. 

Celălalt aspect remarcabil al filmului este discreția regizoarei, care nu încearcă apropieri nepermise și nu forțează explicații; ascultă doar, cu aceeași bunăvoitoare atenție, amintirile celor încărcați de trecut și proiecțiile copiilor despre acel trecut. Istoria – o poveste permanent rescrisă.

(Nek se čuje i naš glas / Let Our Voices Be Heard)

de Krsto Papić, Iugoslavia, 1970, 16 min.

Activitatea lor e considerată „nocivă” de autoritățile centrale, care iau regulat măsuri pentru ca vocile lor să nu mai tulbure undele radio controlate ale Iugoslaviei rurale. Și totuși, oamenii din spatele acestor radiouri independente continuă să emită. În funcție de perspectiva ascultătorului, munca lor pasionată poate fi descrisă de termeni diferiți: pentru statul socialist, acestea sunt radiouri-pirat care nu pot fi controlate; pentru oamenii pe care îi servesc (și uneori îi implică în realizarea programelor), sunt forme de radio comunitar ce îndeplinesc diverse funcții: de la critică social-politică, la educație și la suplinirea ofertei culturale absente în rural.

Navigând fluid între comentariu social-politic, lecții de limbă germană pentru viitori emigranți sau muzică interpretată live de rapsozi locali, acest film alert și amuzant ne amintește de capacitatea noastră, ca indivizi și comunități, de a reacționa în fața adversității sistemice.

de Slavomir Popovici, România, 1974, 14 min.

Când Slavomir Popovici filmează „Letopiseţul lui Hrib”, protagonistul Toader Hrib e deja celebru în România pentru muzeul de artă populară înfiinţat în locuinţa sa din satul Arbore. Țăran autodidact, muzeograf dedicat și cronicar modern, Hrib e un personaj bonom și cosmopolit, interesat deopotrivă de ograda personală și de pacea mondială. Muzeul îi e vizitat de mii de turişti anual, iar jurnalul în care documentează viața comunității i-a fost publicat deja cu titlul „Cronica de la Arbore”.

Filmul lui Popovici urmează notațiile zilnice ale lui Hrib, selectindu-le preferențial pe cele care permit ipostazierea acestuia ca „traducător” constant între cultura tradiţională a satului (ilustrată prin scene religioase decupate din fresca mănăstirii Arbore) şi o cultură politică modernă care intră în sat pe filiera jurnalului TV – prilej de juxtapuneri amuzante între „aici” şi „acolo”, între categoriile înțelepciunii rurale și problemele prezentului.

Filmy spája nielen odkaz na zdieľanú regionálnu históriu, ale aj skutočnosť, že každý z nich sa vzťahuje na dedičstvo predchádzajúcich generácií, či už hmotné alebo nehmotné.

 nastoľuje otázky, ktoré sa prelínajú celým pásmom: ako sa v súčasnosti dostávame k histórii, ako sa film môže stať spoluviníkom skresľovania historickej pravdy; odhalenie temnej pravdy.

 sa zaoberá stavebným dedičstvom - fyzickými, hmatateľnými pozostatkami histórie - a sleduje spoločenský život cisárskych hradov, ktoré štát v socialistickom Maďarsku prebudoval a pominuteľnú pamäť na minulosť po tom, čo fyzicky zmizla z pamäti tých, ktorí boli jej svedkami.

 presúva pozornosť k nehmotnému dedičstvu a skúma dnes už zaniknuté pirátske rozhlasové stanice, ktoré kedysi vznikli na juhoslovanskom vidieku a fungovali ako zásadné katalyzátory ľudovej mobilizácie.

 sa vracia k téme hmotného dedičstva: roľník samouk otvára vo svojom dome na bukovinskom vidieku múzeum venované miestnym tradíciám. Dnes vieme, že múzeum neprežilo svojho správcu, ktorý zomrel krátko po páde Ceauşescovho režimu. Tlaky a ambície, ktoré priniesol nový kapitalistický poriadok 90. ​​rokov, viedli k rýchlemu zániku múzea spolu s likvidáciou závodov, tovární a filmových ateliérov, ktoré po sebe zanechal bývalý režim.

Svety zobrazené v týchto filmoch sú dnes neoddeliteľnou súčasťou našej globálnej kultúrnej pamäte: hlboké traumy holokaustu, často klišeovité zobrazenie bývalého „východného bloku“ (v skutočnosti oveľa rozmanitejšieho, než sa zdalo zvonku) a „železnej opony“ (s rôznou mierou priepustnosti v rôznych krajinách). Ozveny tejto minulosti stále prenasledujú súčasnosť, ktorá s ňou má stále menej styčných bodov. Toto pásmo sme zostavili na pozadí prekvapivej zmeny globálnej mocenskej dynamiky, ktorá sa vyznačuje rastúcou nostalgiou po formách autoritárstva rekonfigurovaných technologickými prostriedkami, rovnako ako vzostupom populizmu a šírením dezinformácií, ktoré poháňa táto nová éra „kapitalizmu platforiem“. Radi by sme, aby tieto filmy budovali možnú "pôdu" pre našu nepokojnú súčasnosť, pripomínali nám našu individuálnu i kolektívnu odolnosť a pestovali našu spolupatričnosť so spoločnou európskou históriou.

Mesto darované / A gifted town (Vladimir Kressl, Czechoslovakia, 1965, 11 min)

Nemzetközi rövidfilm-válogatás

További filmek témák szerint 2025/26-ös katalógus

Feliratkozom a hírlevélre

Szervező

Vetítések

KineDok helyszínek

Egyéb