რევოლუციის მუზეუმი

ღამით ქარმა გაიღვიძა და ყველა ჩვენი გეგმა გაანადგურა. ანდაზა ფილმის დასაწყისში ირეკლავს არა მხოლოდ ტიტულოვანი მუზეუმის დაუსრულებელ შენობას, არამედ უსახლკარო და მომავალწართმეული ადამიანების ბედსაც, რომლებმაც ბინა სწორედ იქ დაიდეს, სადაც 1960-იანი წლების სოციალისტური წყობის მიზნები და ოცნებები რეალობად ვერ იქცა. ისმის კითხვა: როგორ გავუმკლავდეთ ოცნებებისა და იდეალების ნგრევას?

კონკრეტულ სოციალურ ჯგუფზე დაკვირვებით, რომელიც ძირითადად, სამი ქალი პერსონაჟის სახითაა წარმოდგენილი, რეჟისორი შთამბეჭდავი მეტაფორულობით აღწერს დღევანდელი ბელგრადიდან სოციალურად დაუცველი ადამიანების განდევნას. ეს ჯერ კიდევ სოციალისტური წარსულიდან მომდინარეობს, რომლის ხატიც ვერდასრულებული მუზეუმის შენობაა და რომელშიც საზოგადოების ნაწილმა თავშესაფარი იპოვა. Როცა მილიკასთან და დედამის ვერასთან ერთად სარდაფს ვტოვებთ და მათ ბელგრადის ქუჩებში მოხეტიალეებს ვხედავთ, შეუძლებელია არ დაგვაინტერესოს, სად გაქრა სოციალისტური უტოპია?!